شخصی آمد حضور امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) و عرض کرد : چند کلمه نصیحت به من بگو . امام فرمودند :" از آن کسان مباش که آرزوی سعادت آخرت را دارد ولی بدون سعی و عمل ؛ و از آن کسان مباش که می داند راهی که می رود غلط و خطاست و می بایست توبه و بازگشت کند و می خواهد تصمیم به توبه و بازگشت بگیرد ولی همیشه این تصمیم را به تأخیر می اندازدبه خیال اینکه هنوز وقت زیاد است و فرصت باقی است ؛ هنگام سخن گفتن زاهدانه سخن می گوید ؛ همه از فنا و زوال مادیات و دوام و بقای معنویات دم می زند و می گوید « دنیا نیرزد آنکه پریشان کند دلی » وانسان نباید گوهر نفیس جان خود را به امور پست . حقیر مادی بفروشد ، ولیهمینکه از سخن به عمل می آید حریصانه و طمع کارانه عمل می کند و تمام سخنان زاهدانه و عارفانه ی خودرا از یاد می برد؛ اگر دنیا به او رو بیاورد هرگز سیر نمی شود و همیشه فریاد « هل من مزید » وی بلند است و اگر دنیا به او پشت کردو محروم شد نمی تواند عزت و آزادمنشی خود رادر سایه ی قناعت حفظ کند و تن به خواری و ذلت می دهد ؛ از شکر و سپاسگزاری آنچه دارد عاجز است و نمی تواند آنها را آنچنان که می بایست اداره کند و طمع به زیادتر بسته است ؛ نیکان و صالحان را دوست می دارد ولی مثل آنها عمل نمی کند ؛ گنهکاران را دشمن می دارد و در عین حال داخل حزب و جمعیت آنهاست و خودش یکی از آنهاست ؛ از مردن سخت می ترسد چون می داندچه اندازه گناهکار است و در عین ترسی که از مرگ دارد باز به اعمالزشت خود ادامه می دهد؛وقتی بیمار می شود و در بستر می افتد از کردار خود پشیمان می شود و چون بهبود یافت و سلامت باز گشت دو مرتبه در غفلت فرو می رود ؛ در وقتی که ابتلا و گرفتاری [ندارد] مغرور و از خود راضی است و همینکه یک نوع گرفتاری برایش پیش آمد به ناچیزی خود اعتراف و اقرار می کند ؛ د رامور مادی دنیایی یک خیالی او را به حرکت و جنب و جوش می دارد ولی برای حقایقی که سعادتمندی او وابسته به آنهاست در عین اینکه شک ندارد و یقین داردازآنجانمیجنبد؛همیشه معصیت را پیش از وقت پیش خرید میکند و توبه را دروقتش تأخیر میاندازد ؛گناه دیگران اگر هم کوچک باشد در نظرش بزرگ می آید در صورتیکه خودش گناهان بزرگتر از آن را مرتکب می شود ، و در عوض طاعتهای کوچک خودش در نظرش بزرگ جلوه می کند در صورتی که همان طاعت را وقتی که دیگران انجام دهند آن را کوچک می پندارد.بالطبع همچو آدمی غفلت بااغنیارابربیداریبافقراترجیح میدهد. چقدر خوب علی علیه السلام فاصله خیال و آرزو را با عمل و حقیقت در ضمن این جمله ها بیان کرده که بهتر از این نمیشود بیان کرد و چقدر خوب انسان را به خودش می شناساند و خوب خودش را به خودش معرفی میکند. قرآن کریم می فرماید : برای انسان جز به مقداری که سعی و کرده و عمل نشان داده نیست "

                                                                 

 حکمتها و اندرزها(شهید استاد مطهری)

اوست مرا میکشد...