در عاشورای حسینی نقشه دست بعضی از دوستان بود و دست بعضی ها هم نبود. دشمنان که دشمن بودند. یک دریای عمیق دشمن با لجه های خطرناک و مهیب، اما در بین جمع دوستان یک عده نقشه دستشان بود، حسین بن علی را در لحظه حساس دریافتند، یک عده بغل دست حسین هم نشسته بودند نقشه دستشان نبود؛ اشتباه کردند. کی می تواند بگوید عبدالله بن عباس و عبدالله بن جعفر از اسلام و از محبت خاندان پیغمبر نصیبی نداشتند؟ اینهایی که در دامان آل پیغمبر بزرگ شده بودند، اما نقشه عوضی دستشان بود. نمی دانستند آن سرزمینی که باید از آن دفاع بشود و ان نقطه ای که باید برایش فداکاری بشود کجاست. نشستند در مدینه به امید این که چهار تا مسأله بگویند. اسلام مجسم را، قرآن ناطق را، حسین فاطمه (س) را تنها گذاشتند. بعضی ها حتی تا توی کربلا آمدند، از حسین بن علی دفاع هم کردند، اما آن آخرها که رسید آمدند گفتند که یابن رسول الله ما تا آن جایی که می شد از تو دفاع کردیم، حالا هم اگر اجازه بدهی ما اسبمان توی خیمه حاضر است، سوار شویم و برویم. امام حسین هم گفت که بسم الله، بروید...خیلی ها بودندکه آن وقت یکه بنا شد از اصالتهای اسلام واجبترین و ضروریترین دفاع ها انجام بگیرد نشستند و دفاع نکردند. امروز هم در دنیا آن کسانی که دم از اسلام می زنند و نام اسلام را می آورند و ادعای اسلام می کنند، خیلی هایشان نمی دانند اسلام کجاست و  در چه صحنه ای باید از آن دفاع کرد. هنر بزرگ شناختن صحنه است. حبیب بن مظاهرها و چند نفر صحابی مخصوص امام حسین، اینها نقشه را خوب فهمیدند.. لذا شما دیدید خواهرش زینب سلام الله علیها حتی بچه های خودش را هم - که پدرشان در مدینه مانده بود یا در مکه و نیامده بود - با خودش آورد. می توانست خب من می روم با برادرم، هر حادثه ای هم پیش آمد برای من پیش بیاید. بچه هایم بمانند پیش پدرشان، بچه هایش [را] هم آورد؛ و هر دو فرزند او در کربلا شهید شدند. این آن کسی است که بصیرت دارد و می داند که چه کار باید بکند.

بیانات مقام معظم رهبری 2/7/1364

فقط یک حکم از احکام اسلامی را پیغمبر گفته بود ولی عمل نکرده بود. این یک رکنی از ارکان اسلامی است...آن این بود که هرگاه این قطار منظم جامعه اسلامی و نظام اسلامی از خط خارج بشود و روند کلی این نظام تغییر پیدا کند تکلیف چیست؟ اگر بنیانگذار اسلام بیاید و همه احکام اسلامی را بیان کند این یکی را بیان نکند کار ناقصی کرده دیگر، پیغمبر این را بیان کرده. برای مسلمانها گفته بود که اگر یک وقتی نظام اسلامی از خط اسلام خارج بشود و این جهت حرکتی که جامعه اسلامی دارد این جهت تغییر پیدا کند بوسیله قدرتمندان، بوسیله زور گویان، بوسیله منافقان، بوسیله خود را در سطح مسلمانها جا زدگان، اگر چنانچه یک چنین انحرافی بوجود بیاید در مقابل این انحراف چه عملی باید انجام داد؟ این را پیغمبر گفته بود، اما خود پیغمبر عمل به این نکرده بود.چرا؟ چون تا پیغمبر سر کار بود که انحرافی پیش نمی آمد تا خود پیغمبر عمل کند به آن حکمی که در مقابل انحراف چه باید کرد. این باید در زمان جانشینان پیغمبر می بود؛ این جانشین کی باشد این فرقی نمی کرد، بسته به این بود که آن شرائط در زمان امیرالمؤمنین پیش می آمد، امیرالمؤمنین آن جور عمل می کرد، اگر در زمان امام علی النقی یا مثلاَ فرض کنید که امام حسن عسگری علیهما السلام آن شرائط پیش می آمد آن امام آن جور عمل می کرد..، و لذا امام حسین علیه السلام بایستی به ان تکلیف الهی عمل می کرد. برای اینکه نظام اسلامی را - که داشت از خط خارج می شد یا خارج شده بود - با آن عمل، با ادای آن واجب، با انجام آن تکلیف به وضع اول خودش برگرداند. این تکلیف حسین بن علی بود و ماهیت واقعه عاشورا و قیام عاشورا این است.

بیانات نایب بر حقّ حضرت منتظَر 4/8/61

نعمت وجود آیت‌الله خامنه‌ای از مجموع تمام نعمات جهان برتر است. آیت‌الله مصباح یزدی گفت: اگر همه نعمت‌های مادی را در یک کفه بگذاریم و نعمت مقام معظم رهبری را در کفه دیگر،  ارزش  و نفع  وجود شخص ایشان به‌عنوان یک نعمت برای فرد فرد ما، نه  برای کل جامعه, از مجموع نعمت‌های مادی که خدا به هر فردی می‌دهد بیشتر است.

همه شهادت ها یکسان نیست؛ بعضی از شهادت ها از بعض دیگر از شهادت ها افضل است...شهادت شهدای کربلا نه فقط به خاطر تشنه بودنشان افضل از همه شهادت هاست. خیلی از شهدا تشنه از دنیا رفتند. بلکه فضیلت بیشتر شهدای کربلا به خاطر آن موقعیتی است که آنها در آن شهید شدند. در یک مقطع حساسی این حادثه اتفاق افتاد که اگر اتفاق نمی افتاد طومار دین به کلی در هم پیچیده می شد...کاری که اینقدر حساس است همینقدر سخت هم هست. لذا باورکردنی است که حسین بن علی در حدود 5 ماه یا بیشتر در بین مدینه و کربلا سرگردان باشد، همه هم بدانند - همه فهمیدند دیگر، کوفی ها فهمیدند، عراقی ها فهمیدند، حجازی ها فهمیدند - و بالأخره توی کربلا با چهل پنجاه نفر فقط بماند؛ چون این هفتاد و دو نفر همه شان که نبودند؛ یک عده شان شب عاشورا آمدند، یا صبح عاشورا، بیست - سی نفرشان. چهل، پنجاه نفر آن جا با امام حسین بمانند، کار سخت بود. سختی اش به خاطر این بود که قیام در مقابل آن چنان ظلم همه گیر و مُسَیطِر، دل می خواهد؛ مثل زمان پیغمبر نبود که پرچم دست خود پیغمبر بود و نفس گرم پیغمبر، راه می افتادند با شوخی و خنده و شادی می رفتند میدان جنگ، آن جوری نبود. همه اصحاب پیغمبر، تو خانه ها خزیده بودند. عبد الله عباس ها و عبدالله جعفرها، سرشان را زیر عبا قایم کرده بودند که قوم و خویشهای پیغمبر هم بودند. یک عدّه فقط شجاع دلدار قوی از هیچ کی نترس همه دنیای کفر را با چشم حقارت نگاه بکن، حاظر بودند که از همه چیز هم بگذرند، بگویند ما می خواهیم برویم در کنار پسر پیغمبر و کشته بشویم. اهمیتش به خاطر این بود که کار سختی بود، تصمیم گیری اش آسان نبود. لذا بود که ابن زبیرها و ابن عمرها و ابن عباس ها و ابن جعفرها همه ماندند. فرق هم نمی کند. خیال نکنید که عبدالله جعفر و عبدالله عباس با آنهای دیگر فرق می کنند. نه، متخلف، متخلف است. همه شان تخلّف کردند و کسی این گُرده قوی و نیرومند را نداشت، جز همان یک عدّه معدود. در طول تاریخ جهان شهدائی به عظمت شهدای کربلا نداریم. امروز هم شهدای ما خیلی عزیزند. امروز هم آن روزهاست، اما همان طور که امام حسن علیه السلام فرمود: امیرالمؤمنین فرمود: «لا یوم کیومک یا ابا عبدالله» هیچ روزی مثل روز کربلا دیگر نیست؛ نیامده در تاریخ، تا امروز نیامده. واقعاً ما در این ایام خطیره تاریخ چه صدر اسلام، قبل از اسلام، بعد از اسلام، دیگر مثل کربلا سراغ نداریم، من سراغ ندارم. این است که امام حسین می شود سیدالشهدا و اصحابش می شوند سادات شهیدان تاریخ؛ از همه والاتر.

بیانات نایب بر حقّ حضرت منتظَر19/8/63